​زمینه و اهداف: بهداشت و ايمني شغلي از مهمترين موضوعات در محيط هاي كاري مي باشد. هدف از اين مطالعه بررسي شيوع يكساله در كاركنان  باليني بيمارستانهاي آموزشي با حداقل يكسال كاري بود.

مواد و روش ها: یک مطالعه مقطعی توصيفي- تحلیلی بین400 نفر از بیماران مراكز آموزشي و درماني با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته به عمل آمده و پس از خوشه بندی تخصص هاي مختلف بيمارستاني، به طور تصادفي حداقل يك خوشه از هر گروه انتخاب و در نهايت 7 بیمارستان انتخاب گرديد واز آزمون های رگرسيون لوجيستيك تك متغيره و چندگانه در19SPSS- جهت تحلیل داده ها استفاده شد.

یافته ها: شیوع  یکساله حوادث شغلی21% بود و در زنان بيشتر از مردان بود (31 % در برابر 26.8%) عليرغم اين  کمترین گروه سنی (30-20 سال) با 41.5% بالاترين شیوع حوادث شغلی را تجربه کرده بود. بی احتیاطی با 49.3% مهمترین عامل وقوع حوادث شغلی بود. میزا ن گزارش دهی حوادث شغلی 48.3% و بيشترين دليل عدم گزارش، ترس از شناخته شدن به عنوان فرد مشكل  ساز (31 % ) بود. ترک خدمت به علت جدی بودن حوادث 23% برآورد شد. بالای 90% ازکارکنان داراي سابقه حادثه, احساس استرس سنگین و فشارکاری مضاعف در طی یکسال گذشته داشتند.در مدل رگرسیون چندگانه، کارکنان بالینی با گروه سنی پایینتر (30-20 سال)، با احساس استرس سنگین و فشار کاری مضاعف در اکثر اوقات و تجربه خشونت لفظی در طی یکسال گذشته شانس رویا رویی با حوادث شغلی بیشتری را داشتند.

نتیجه گیری: ضمن بالا بودن شیوع حوادث شغلی، شدت و عوارض مربوط به آن نیز  قابل توجه و ملزم به رسیدگی است. تدارک اقدامات مناسب از جمله پیشگیری از حوادث و تعلیم اقدامات ايمني با همکاری های پرسنل, مدیریت و مسئولین فنی مي تواند مفيد واقع شود